Typowy wariat, czyli "Wybacz mi, Leonardzie"

Macie czasami wrażenie, że różnicie się od całego świata? Mało kto Was rozumie, a każdy kolejny dzień jest jeszcze bardziej przytłaczający od poprzedniego? Jeżeli tak jest to zdecydowanie powinniście przeczytać „Wybacz mi, Leonardzie”.

Książka opowiada o osiemnastoletnim Leonardzie, który czuje się wyjątkowo samotny. Jego mama nie ma instynktu macierzyńskiego, koledzy nie potrafią go zrozumieć, a dobre relacje utrzymuje tylko z dwiema osobami ze swojego otoczenia. Leonard chce zakończyć swoje życie, ale przedtem spróbować je zrozumieć. A do czego dojdzie podczas odkrywania świata?

 Leonarda można spokojnie zakwalifikować do kategorii szaleńców (akurat na polskim omawiam romantyzm, więc pomyślcie tylko o Werterze, Karusi, Gustawie czy innej nienormalnej osobie, a będziecie wiedzieli o czym mówię :D). Chociaż główny bohater to mieszanka naprawdę niezrozumiałych emocji, nieuzasadnionych czynów i dziwacznych myśli, polubiłam go. Uważam, że jest mi bliski (bo sama jestem taka dziwna jak on :D). Leonard to bardzo złożona, dopracowana postać, ma bogatą osobowość i niespotykaną chęć poznawania świata. Niestety, nie potrafi poradzić sobie ze zrozumieniem ludzi, a co dopiero samego siebie. Ciężko mu wyciągnąć jakiekolwiek wnioski z obserwacji otoczenia, ale to nic dziwnego… Przecież ludzie są nienormalni!

Fabuła książki nie jest skomplikowana, ale przecież nie o fabułę tutaj chodzi. Autor najwyraźniej zamierzał podzielić się swoimi przemyśleniami na temat świata i pomóc tym osobom, które czują się wykluczone z szarej rzeczywistości. Ta książka to idealna pozycja dla tych, którzy czują, że ten świat jest im obcy. Jeżeli ktoś zna twórczość Matthew Quick’a to wie, czego może się spodziewać. Ten autor posługuje się swoim własnym, oryginalnym stylem pisania. Skupia się na przekazaniu określonych wartości, a nie na wydaniu czegoś, co będzie się dobrze sprzedawać. Dla mnie ten styl jest średni… „Niezbędnik obserwatorów gwiazd” mi się nie podobał, ale „Wybacz mi, Leonardzie” jest zdecydowanie lepszą propozycją dla młodzieży. Łatwiej jest odnaleźć się w wykreowanym przez autora świecie i zrozumieć jego myśli.

Bohaterowie, których stopniowo poznajemy w czasie lektury, to ludzie, z jakimi mamy do czynienia na co dzień. Ale autor ukazuje ich w zupełnie innym świetle. Leonard stara się zrozumieć każdego człowieka z osobna, to jak jest postrzegany w swoim środowisku i dlaczego tak, a nie inaczej. Każdy czytelnik ma okazję wyciągnąć swoje własne wnioski z tych obserwacji, bo autor nie narzuca swojego zdania – tylko sugeruje. ;)

Polecam tę książkę na jakiś naprawdę koszmarny dzień… Czytając ją zrozumiecie, że nie jesteście jedynymi osobami na świecie, które mają akurat takie myśli. A to zdecydowanie poprawi Wam nastrój. ;)