Elżbieta II. Portret królowej - Paola Calvetti

Czy zaliczacie się do licznego grona miłośników monarchii brytyjskiej i z wypiekami na twarzy śledzicie losy jej członków? Nawet jeśli nie, naprawdę warto zapoznać się z biografią najważniejszej kobiety w Wielkiej Brytanii, która nosi koronę już sześćdziesiąt osiem lat! Tym samym jest najdłużej panującym monarchą Wielkiej Brytanii. Jednak stanowisko, bez względu na jego znaczenie, nie zwalnia z bycia człowiekiem - przede wszystkim człowiekiem... 

Szczerze przyznaję, że monarchią brytyjską zainteresowałam się bliżej dzięki produkcji Netflixa "The Crown", którą nawiasem mówiąc gorąco polecam! Z miejsca zaczęłam więcej czytać o dynastii Windsorów i złapałam się na obserwowaniu losów rodziny królewskiej. Dlatego nie mogłam przejść obojętnie obok książki od wydawnictwa Zysk i S-ka, która w całości jest poświęcona Elżbiecie II. 

Gdy oglądamy jakiekolwiek uroczystości, w których bierze udział Elżbieta II, odnosimy wrażenie, że królowa musi być najszczęśliwszą kobietą na świecie. Jej obowiązkiem jest tylko pięknie wyglądać, pachnieć i wygłosić parę mądrych słów, niekoniecznie kleconych na bieżąco z głowy, ale skrupulatnie przygotowanych wcześniej przez specjalistów. Wszystko po to, aby Elżbieta wypadła jak najlepiej w oczach społeczeństwa. Jeśli jednak zdecydujecie się przeczytać książkę Paoli Calvetti, szybko zmienicie zdanie... 

Okazuje się, że Elżbieta ma za sobą bardzo długą drogę, która nie była usłana różami. Ciągle pojawiały się kolejne przeszkody w drodze do celu, kłopoty piętrzyły się w tych najtrudniejszych momentach, a Elżbieta niejednokrotnie musiała wykazać się odwagą, mądrością czy cierpliwością. Naprawdę warto sięgnąć po publikację Calvetti, aby ujrzeć królową w innym świetle. Przy okazji poznacie innych członków rodziny królewskiej, którzy (tego jestem pewna) wzbudzą Waszą ciekawość. Tak naprawdę książka Calvetti jest tylko wstępem, pretekstem do poszukiwania kolejnych informacji - nie tylko o monarchii, lecz także o epoce, o polityce i o historii. Zawsze mówiłam i powtórzę to raz jeszcze: książka zostanie w Waszej pamięci na dłużej niż notatka biograficzna z wikipedii. Jestem pewna, że styl Calvetti wciągnie Was bez reszty! 

W książce, oprócz całej masy ciekawostek, znajdziecie czarno-białe zdjęcia, bibliografię (dla szczególnie zainteresowanych tematyką) czy przytoczone fragmenty wypowiedzi monarchów. Książka kończy się na dniu 14 stycznia 2018 roku, więc mamy praktycznie całościowy przekrój życia Elżbiety. Jeszcze raz gorąco zachęcam do czytania, a później do obejrzenia "The Crown". :)

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję:

Seria z Wiktorem Forstem Remigiusza Mroza

Nazwisko Remigiusza Mroza przewija się w mediach na tyle często, że przynajmniej połowa z Was ma już tego po dziurki w nosie. Mogę również założyć się z kimś, że spora część książkowej społeczności nie ma bladego pojęcia, na czym polega fenomen Mroza. Sięgnęliście po którąś z jego książek mając ogromne oczekiwania, a okazało się, że przed Wami znajduje się kiepski kryminał. Ja również wpadłam w tę pułapkę i żyłam w przekonaniu, że albo ja nie dostrzegam rzekomego talentu pana Remigiusza albo Polacy mają kiepski gust. Jednak okazało się, że to ja nie miałam racji... 

Diametralnie zmieniłam zdanie na temat twórczości Remigiusza Mroza z chwilą, w której sięgnęłam po serię z komisarzem Forstem. Wcześniej przeczytałam dwie książki Mroza, które były pojedynczymi tomami i przyznaję, że nie zachwyciły mnie w żadnym stopniu. Spróbowałam raz jeszcze i była to świetna decyzja! 

Jak zaczyna się Ekspozycja, czyli pierwszy tom pentalogii z komisarzem Forstem? Na Giewoncie powieszono nagiego mężczyznę. Wygląda na to, że sprawca nie pozostawił po sobie żadnych śladów, choć to tylko złudzenie... Sprawę prowadzi cieszący się nie najlepszą opinią Wiktor Forst, a pomaga mu dziennikarka Olga Szrebska. Okazuje się, że cała sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana niż mogłoby się to wcześniej wydawać... Przed Wiktorem i Olgą stoją wyzwania nadnaturalnej wielkości. Czy wyjdą z tego cało? 

Czytałam kiedyś kilka recenzji tej serii i za każdym razem natrafiałam na opinie, że nie jest to seria dla kobiet. Tym bardziej jestem w szoku, że tak bardzo ją polubiłam! Faktycznie, gdybym miała użyć zaledwie dwóch słów, które najlepiej by ją opisały, sięgnęłabym po męskość i surowość. Surowość górskiego krajobrazu, tym razem nie pięknego, a niebezpiecznego. Surowość bohaterów mających do czynienia ze śmiercią na co dzień. Surowość mordercy skutecznie zacierającego ślady i prowadzącego niezwykle osobliwą grę... Dlaczego ta seria tak bardzo przypadła mi do gustu?

Przede wszystkim pierwsze skrzypce grają tu bardzo wiarygodni bohaterowie. Wiktor Forst jest osobą, której zapewne nigdy w życiu nie polubilibyśmy w prawdziwym świecie, ale w książkach go kochamy! Z jakiegoś dziwnego powodu zyskał moją sympatię. Dotyczy to w zasadzie większości bohaterów. Równie mocno polubiłam Olgę Szrebską, Dominikę Wadryś-Hansen czy Edmunda Osicę. Te dziwne więzi między nimi również wzbudzają ciepłe uczucia i wiją nić sympatii pomiędzy nimi a czytelnikami. 

Przygody, choć powinnam tutaj użyć raczej słowa wyzwania, jakie spotykają Wiktora Forsta są naprawdę niesamowite! Wszystkie tomy trzymają poprzeczkę bardzo wysoko nie pozwalając czytelnikowi nabrać tchu. W mojej ocenie tylko trzeci tom, Trawers, ma troszeczkę spowolnioną akcję. Jedno jest pewne - od czasu uzależnienia się od książek Camilli Lackberg i jej sagi o Fjällbace nie czytałam nic równie dobrego!

W tym miejscu chciałabym jeszcze usprawiedliwić pana Remigiusza przed tymi czytelnikami, którzy sceptycznie podchodzą do tzw. niekończących się serii. Rzeczywiście, pierwotnie seria z Forstem miała być trylogią, ale kolejne dwa tomy powstały na prośbę... czytelników! Przyznał to sam autor w posłowiu Deniwelacji. Kwestię pisania książek dla pieniędzy mamy już wyjaśnioną. Zapewniam, że zarówno czwarty, jak i piąty tom są równie dobre, a może nawet lepsze od poprzednich.

Niech najlepszą recenzją tej serii będzie to, że najzwyczajniej w świecie nie mogłam oderwać moich myśli od tej historii. Nawet jeśli odkładałam książkę (na siłę, bo czasem trzeba było coś zjeść czy umyć się) nadal rozmyślałam o poszczególnych bohaterach, knułam swoje intrygi, rozwijałam historie i szukałam rozwiązania. Autor obchodził się ze mną w okrutny sposób, bo każdy rozdział i każda książka kończyła się znakiem zapytania i prowokowała do dalszej lektury.

I mogłabym tak w nieskończoność wychwalać serię z Forstem pod niebiosa, ale czas w końcu zamknąć ten chaotyczny wywód. Podsumowując, jeśli nadal nie jesteście przekonani do twórczości pana Mroza, koniecznie sięgnijcie po serię z Forstem! Dajcie się porwać, wejdźcie w tę opowieść całym sercem, a ona odwdzięczy się Wam naprawdę mocnym kacem książkowym. Już dawno nie czytałam czegoś tak dobrego. Polecam z całego serca!

Nowy komiks paragrafowy - Sherlock Holmes

Pozostając w temacie mojego ukochanego Sherlocka, tym razem mam dla Was propozycję komiksu paragrafowego od Fox Games. Wydawnictwo Fox Games ma na swoim koncie już całkiem sporo takich komiksów. Zyskują one coraz szersze rzesze fanów - i bardzo dobrze! Dlaczego warto sięgnąć po taki rodzaj zabawy? 

Tego typu zabawa nie wymaga dwóch graczy. Jasne, można bawić się we dwójkę, ale w pojedynkę będzie łatwiej. To, że gramy samodzielnie wcale nie oznacza, że gra jest nudna. To Wy wyznaczacie kierunek rozgrywki, wybieracie, co chcecie teraz zrobić, które drzwi otworzyć, z kim porozmawiać i czego szukać. W tym komiksie akcja toczy się w czasie podróży pociągiem z Canterbury do Liverpoolu, mijając przy tym inne lokalizacje, gdzie również znajdziecie wiele ciekawych rzeczy. 

W komiksach paragrafowych oprócz samej, arcyciekawej, techniki gry, doceniam również fabułę. Okazuje się bowiem, że komiksy paragrafowe są skomplikowane, intrygujące i potrafią nieźle namieszać nam w głowach! Recenzowałam kilka innych, np. Hokus i Pokus czy Porwanie. One również były wspaniałe, ale przewaga komiksów o Sherlocku polega na tym, że ten bohater sam w sobie jest tajemniczy, przez co fabuła musi mu dorównać. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że każdy gracz będzie zaintrygowany i zaskoczony tym, jak może rozwinąć się akcja.

Umieszczenie w tego typu komiksie postaci tak wyjątkowej jak Sherlock to naprawdę coś wspaniałego! Czysta esencja dobrej zabawy. :) Poza tym już sam tytuł wskazuje, że tym razem będzie się działo! Czeka nas w końcu konfrontacja z wrogiem nr 1 samego Sherlocka. No chyba, że... To my wcielimy się w tego wroga.

Jak zwykle serdecznie polecam kolejny już komiks paragrafowy z nadzieją, że ta rozrywka przypadnie Wam do gustu równie mocno jak mnie. 

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu:

"Szczygieł" Donna Tartt + promocja w megaksiazki.pl

Nagroda Pulitzera 2014, ekranizacja, którą już wkrótce ujrzymy, niesamowicie głośna książka Donny Tartt - Szczygieł.

Theo Decker traci matkę w zamachu, a sam cudem unika śmierci. Z ruin muzeum kradnie ulubiony obraz matki. Od tej pory Szczygieł zawsze będzie przy nim. Jednak z czasem cenny obraz wprowadzi Theo do bardzo niebezpiecznego świata handlarzy sztuką... 

Szczygieł to książka, którą czyta się długo i z trudem. Porusza wiele ciężkich problemów, wymusza na czytelniku wzięcie ciężaru na swoje barki, wymaga skupienia i zaangażowania. Opowiada o młodym człowieku nierozpieszczanym przez życie. Theo jest ciągle w drodze, nie rozstaje się ze sztuką, wręcz przeciwnie - ciągle ją zgłębia, poznaje na nowo i szuka jej sensu. Sztuka to najwyższa forma wyrazu, jaką ludzkość może stworzyć, dlatego też książka o niej nie może być przeciętna. Donna Tartt wspięła się na wyżyny oryginalności tworząc obraz człowieka zdesperowanego, niespokojnego - z jednej strony tak dalekiego od zwykłych ludzi, a z drugiej strony mającego tyle wspólnego z każdym z nas... 

Szczygieł zajął mi wiele czasu. Postawił przede mną mnóstwo pytań, nie na wszystkie dostałam odpowiedź. Wiem, że ta książka nie do wszystkich trafi, ale czy tego chcecie, czy nie, Donna Tartt stworzyła powieść o wszystkich ludziach. Theo tylko z pozoru wydaje się zachowywać irracjonalnie, jednak w głębi duszy czujemy, że sami moglibyśmy zrobić coś równie szalonego, o ile nie gorszego. 

Moim zdaniem najlepiej jest nie wiedzieć o tej książce niczego! Usiąść do niej bez żadnych wcześniejszych przygotowań i po prostu wczuć się w ten mroczny klimat sztuki. To opowieść o człowieku niepotrafiącym rozliczyć się z przeszłością, o uzależnieniu od przedmiotu, który zamiast nam pomóc - tylko rozdrapuje stare rany i niszczy nas od środka. 

Nie mogłabym nie polecić Wam tej książki, choć ostrzegam, że nie będzie łatwo. Przygotujcie się na lekturę pełną sprzeczności, lęku, strachu, mroku i... sztuki. Koniecznie sięgnijcie po ten jakże głośny tytuł i dajcie znać, jakie emocje wywołała w Was ta opowieść. :)

Książkę możecie zamówić tutaj: https://www.megaksiazki.pl/literatura-obca/1022705-szczygiel.html

Za egzemplarz do recenzji dziękuję księgarni: 

"Laponia. Wszystkie imiona śniegu"

Czy słyszeliście kiedyś o Saamach? Czy wiecie o Laponii coś więcej? Zauważyłam, że świat ogarnęła moda na egzotyczne kraje, gdzie można roztapiać się w promieniach słońca popijając drinka z palemką. Okazuje się jednak, że świat jest o wiele bardziej interesujący i proponuje nam coś więcej niż tylko piach i wodę. Dajcie się porwać historii ludu Saamów... 

Laponia. Wszystkie imiona śniegu to książka autorów bloga Bite of Iceland. Tłumaczy ona  czytelnikom przede wszystkim wierzenia, zwyczaje, legendy pokazując nam tę stronę Laponii, której wcześniej z pewnością nie mieliśmy okazji poznać. Moim zdaniem jest to duży plus, ponieważ autorzy zdecydowali się na sięgnięcie w głąb duszy tej konkretnej społeczności. Dzięki temu książka nie jest pozbawiona emocji, nie daje nam suchych faktów. Pozwala lepiej zrozumieć kulturę Saamów i wczuć się w mroźny, ale jednocześnie uroczy klimat północy. 

Nie znajdziecie tutaj opisu codziennego życia Saamów, nad czym trochę ubolewam. Jednak z drugiej strony jest sporo materiałów na ten temat. Założę się, że autorzy tej książki musieli zrobić spory research w poszukiwaniu źródeł wiedzy, do której przeciętny człowiek nie ma łatwego dostępu - i to się ceni. Co nie przypadło mi do gustu w tej książce? Zdecydowanie styl! Zabrakło mi walorów artystycznych, literackich. Autorzy piszą w sposób naukowy, nie lekki. Nie ukrywam, że taki styl bardzo mi przeszkadza, bo spodziewałam się czegoś lepszego. Jednak tym, którzy nie zwracają uwagi na takie rzeczy, nie powinno to stanowić przeszkody. 

Nie mogę tej książki polecić w stu procentach, bo sama nie jestem do niej przekonana. Owszem, dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy, ale miałam inne oczekiwania. Polecam tę lekturę osobom zainteresowanym historią Saamów oraz ich wierzeniami. Tym, którzy liczą na piękny reportaż niepozbawiony walorów estetycznych, raczej odradzam.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu:

"Wieża świtu" Sarah J. Maas

Wieża świtu - tak zwany tom połówkowy (a przynajmniej ja używam tego określenia :D), co oznacza, że należy do serii, ale jest tylko dodatkiem i można go pominąć. Z tego też powodu okładka różni się od pozostałych tomów serii Szklany tron. Wieża świtu swoją premierę miała 18.04.2018 roku, więc jeszcze przed Królestwem popiołów. Zostawiłam ją sobie na sam koniec, bo nie chciałam odrywać się od właściwej akcji. O czym opowiada książka?

Tom 5.5 poświęcony jest przede wszystkim Chaolowi i Nesryl - ale, oczywiście, nie tylko! Wszyscy już doskonale znamy Sarah J. Maas i wiemy, że jest to autorka, która nie potrafi się ograniczać w pisaniu. Na blisko 850 stronach spotkamy wielu bohaterów i jeszcze więcej akcji. Chaol i Nesryl wyruszają w podróż do miasta Antica. Były Kapitan Gwardii Królewskiej liczy na to, że jedna z uzdrowicielek przywróci mu władzę w nogach. Zaczyna się bardzo niepozornie, ale za chwilę akcja nabierze tempa i nie zwolni aż do końca!

Zachwyca mnie to, ile pracy Sarah J. Maas wkłada w swoje książki. Od samego początku tej serii, od pierwszego tomu, bohaterowie są w mojej głowie jak żywi! Jednych lubię, innych nienawidzę, ale każdy z nich w jakiś sposób mnie porusza, wywołuje emocje. To oznacza, że postacie są naprawdę świetnie wykreowane i chyba każdy miłośnik Maas się ze mną zgodzi.

Pojawiają się gdzieniegdzie głosy, że Wieża świtu jest stanowczo zbyt obszerna. Ale takie opinie krążą przy każdej książce Maas, taki jest po prostu jej styl. Ja też na początku narzekałam, ale teraz to doceniam. Dzięki takiej liczbie stron mogę dłużej siedzieć w tym świecie, mam czas na przemyślenie zachowania bohaterów i wcale nie uważam, że ten czas odpoczynku jest dla mnie nudny czy zmarnowany. 

Komu tej książki zdecydowanie nie polecam? Na pewno tym, którzy za Chaolem nie przepadają. Wiem, że tacy też są. Jednak myślę, że można podejść do tej książki trochę inaczej i skupić się bardziej na samej fabule, a mniej na Chaolu - co kto lubi. :) Jedno jest pewne - Wieża świtu to część, która stanowi doskonałą zapowiedź tego, co spotkamy w Królestwie popiołów. Dajcie się porwać tej serii, dajcie szansę temu tomowi, a zapewniam, że będziecie zachwyceni! Szklany tron nie bez powodu jest tak popularny i ciągle się do niego wraca. W tym uniwersum naprawdę można przepaść bez reszty. :)

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję wydawnictwu:

"Zakon Drzewa Pomarańczy" Samantha Shannon

Zakon Drzewa Pomarańczy, czyli najpopularniejsza książka ostatnich tygodni zarówno w Polsce, jak i zagranicą. Potężna dawka fantastyki w najlepszym wydaniu. O czym opowiada ta ponad tysiącstronicowa cegła? 

Pierwsze, co rzuca się w oczy to ogromna mapka na początku książki - ogromna, bo aż na trzy strony. Jednak najlepiej poznajemy królewiectwo (nie królestwo!) Inys, którym włada Sabran IX. Na jej barkach spoczywa ogromny ciężar odpowiedzialności. Przede wszystkim musi wydać na świat córkę, która przejmie władzę nad królewiectwem, a przy okazji wybrać odpowiedniego kandydata na męża, dzięki czemu nawiąże nowy sojusz. Tymczasem sytuacja polityczna staje się coraz bardziej niebezpieczna dla wszystkich, skrytobójcy tylko czekają na okazję, aby pozbyć się Sabran i zniszczyć Inys. Ead Duryan ma za zadanie bronić królowej, choć w rzeczywistości podlega zupełnie komuś innemu - tajemniczej organizacji czarodziejek. 

W międzyczasie czytelnik poznaje drugą stronę mapy, czyli Wschód. Na Wschodzie spotykamy przede wszystkim Tane, która jest gotowa poświęcić dosłownie wszystko, żeby tylko spełnić swoje marzenie. Tane chce zostać jeźdźcem smoków, ale ten zaszczyt spotyka nielicznych. Wschód i Zachód nie potrafią dojść do porozumienia nawet w momencie, gdy wszystkim zagraża odradzająca się siła, gotowa zniszczyć wszystko, co napotka na swojej drodze... 

Chyba jeszcze nigdy nie napisałam tak długiego wstępu, w dodatku unikając spojlerów. Nie dało się zrobić tego inaczej, ponieważ Zakon Drzewa Pomarańczy to naprawdę przeogromna, bardzo złożona powieść, z milionami bohaterów, wątków i wydarzeń. Jednak mimo swojej objętości i dość trudnej treści, czytelnik bardzo szybko i z łatwością poznaje świat wykreowany przez Samanthę Shannon. 

Bohaterka, z którą związałam się najbardziej to zdecydowanie Ead. I to właśnie tę bohaterkę najbliżej poznajemy. Zaintrygowało mnie jej miejsce w królewiectwie Inys, jej charakter oraz historia. Jak to się stało, że buntownicza dziewczyna, która gardzi królową i nie jest za bardzo lubiana na dworze, przebywa właśnie tutaj? Przecież jest związana z zupełnie innym miejscem, o którym nikt inny nie ma pojęcia. Cała ta opowieść jest naprawdę wciągająca, szczególnie, że relacja między Ead a Sabran ulega gigantycznej zmianie, co zaskoczy chyba wszystkich czytelników. 

Zakon Drzewa Pomarańczy to zdecydowanie feministyczna powieść, o kobietach, ale nie tylko dla kobiet. Moim zdaniem Samantha Shannon napisała książkę w duchu zdrowego feminizmu, tzn. nie obrażając przy tym mężczyzn i nie umniejszając ich roli w życiu. Wyszło jej to lepiej niż Bolesławowi Prusowi w Emancypantkach, gdzie każda kobieta jest delikatnie mówiąc głupiutka, więc ewidentnie coś poszło nie tak. Tutaj Samantha Shannon świetnie pokazała, że kobiece postacie mogą być wspaniałe, że kobiety potrafią stworzyć potężne państwo i zajmowaćsię czymś więcej, niż tylko plotkami i romansami. Uważam, że pomysł z królewiectwem jest jak najbardziej trafiony. 

Czy w książce tak powszechnie wychwalanej coś mogło pójść nie tak? Wydaje mi się, że autorka przesadziła z fabułą, przez co mnogość wydarzeń, intryg, bohaterów i miejsc po prostu przytłacza czytelnika. W którymś momencie książki byłam już zmęczona fabułą, która rozwijała się w tak różnych kierunkach, że naprawdę czasami trudno było odnaleźć się w tym wszystkim. Myślę, że autorka mogła z czegoś zrezygnować albo z jednej książki stworzyć kilka tomów.

Mimo wszystko przy Zakonie Drzewa Pomarańczy spędziłam kilkanaście (o ile nie kilkadziesiąt) godzin poznając wspaniały świat smoków, magii, silnych kobiet i tajemniczych miejsc. Jeśli macie ochotę na potężną książkę, przy której spędzicie sporo czasu delektując się fantastyką, koniecznie sięgnijcie po najnowszą powieść Samanthy Shannon! Do wyboru macie dwie wersje - dwa tomy w miękkiej oprawie lub jeden tom w twardej oprawie. Nie daję tej książce najwyższej noty, raczej 4/5, ale to nadal bardzo wysoka ocena! Podsumowując, polecam i czekam na Wasze opinie. :)

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu: