Pierwszy powiew wiosny

Opowieść Angielki, która pokochała Pomorze. Książka jest równocześnie fascynującym pamiętnikiem namiętnej ogrodniczki, która tworzy swój mały raj wśród pomorskich kartofli, łubinu i łanów zboża...

Był marzec 1896 roku. Na szczecińskim dworcu, który do dzisiaj niewiele się zmienił, wysiada z pociągu hrabina von Arnim i jej mąż. Czeka na nich powóz, którym jadą do pomorskich włości hrabiego, do wsi Nassenheide. Jest w zwyczaju, by nową szkołę otwierała żona dziedzica. Później Elizabeth idzie na samotny spacer do opuszczonego ogrodu. "Nie wiem, czy to zapach mokrej ziemi a może zbutwiałych liści przypomniał mi nagle dzieciństwo i wszystkie szczęśliwe dni, które przeżyłam w ogrodzie". W autobiograficznej powieści dowcipnie i z lekką ironią opisała codzienność pomorskiej wsi.

"Przeżyłam liczne rozczarowania, ale chyba się już dużo nauczyłam. Pokora i upór są prawie tak samo konieczne w ogrodnictwie jak deszcz i słońce, a każde niepowodzenie musi być odskocznią do uzyskania pożądanych rezultatów."

autorka

Muszę przyznać, że "Elizabeth i jej ogród" to książka odznaczająca się prawdziwym literackim kunsztem. Trzeba mieć w sobie dużo samozaparcia, wrażliwości i empatii, żeby odpowiednio odczytać myśli tytułowej bohaterki. 

Książka ta jest autobiograficznym zapiskiem fragmentu z życia Elizabeth von Arnim - hrabiny, która w przeciwieństwie do innych wykwintnych pań, ma dość nietypowe zainteresowania... Elizabeth nie lubi życia w mieście. Jej największą radością jest uprawianie ogródka, życie w spokoju i samotności oraz codzienne pielęgnowanie roślin. Znajome Elizabeth nie są w stanie zrozumieć jej pasji... Uważają, że prawdziwe życie toczy się w miejskim świecie, a na wsiach jest nudno, niekomfortowo i ogólnie mówiąc jest to miejsce nieodpowiednie dla damy pokroju Elizabeth. Nie wspominając o uprawie ogródka, bo tym powinna zajmować się służba... Uważam, że między innymi pod tym względem książka ta jest niesamowicie aktualna! Niejednokrotnie słyszę od ludzi mieszkających w różnych miastach, że na wsiach jest okropnie! Przecież tam śmierdzi, wszystko trzeba robić samemu, a w dodatku ludzie są niewykształceni i nie ma o czym z nimi rozmawiać... Elizabeth jest pewnego rodzaju buntowniczką, która w swojej książce na każdym kroku udowadnia, że wiejskie życie jest przebogate w przyjemności, które każdego dnia czekają na ich odkrycie. 

Książka ta jest aktualna jeszcze pod innym względem. Pokazuje piękno i potęgę przyrody. Główna bohaterka żyje razem ze swoimi kwiatami, a ogród stanowi odzwierciedlenie jej duszy. To ukazanie prawdziwej pasji jest jednocześnie wspaniałym podkreśleniem tego, że człowiek jest częścią natury i powinien o nią dbać. Jak często o tym zapominamy..? Kolejnym atutem jest idea carpe diem. W XXI wieku panuje moda na fast food, fast car i fast sex. Jest naprawdę niewiele osób, które delektują się chwilą i czerpią z tego niesamowitą radość. A Elizabeth właśnie tak pojmowała życie. Cieszył ją każdy nowy pąk, listek i kwiat. Choć zdawała sobie sprawę z tego, że jest postrzegana przez otoczenie jako dziwna kobieta, to jednak nigdy jej to nie ciążyło. Życzę sobie i wszystkim, żebyśmy nauczyli się żyć tak, jak Elizabeth. 

Podsumowując, "Elizabeth i jej ogród" jest pozornie lekką lekturą o niczym konkretnym, a w rzeczywistości obowiązkową pozycją dla ludzi XXI wieku. Jeżeli podobały Wam się przepiękne opisy przyrody Elizy Orzeszkowej w "Nad Niemnem" i szukacie czegoś podobnego, polecam "Elizabeth i jej ogród". Jest to solidne wydanie z pięknymi ilustracjami w środku oraz śliczną okładką. Serdecznie polecam. :)

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu:

W ramach bonusu przedstawiam Wam tę parę:

Romansują już od ładnych paru dni. :)

A Wy czujecie już wiosnę?