Ta historia Was sparaliżuje!

Jeden szaleniec przeciwko całemu ogromowi ludzi. Jedna osoba prowadząca tragiczną grę w imię wyższych idei. Czy naprawdę wszystkie służby specjalne i władze najwyższych szczebli USA nie są w stanie poradzić sobie z jedną obłąkaną osobą? Do czego może doprowadzić zdesperowany mężczyzna szukający sprawiedliwości?

Carol Rowan, pragnący naprawić Stany Zjednoczone, wybrał dwie osoby, których zadaniem jest pomóc służbom specjalnym w schwytaniu szaleńca. William i Sophie poznają się w takich dziwnych okolicznościach, zmuszeni do brania udziału w śmiertelnej grze stworzonej przez seryjnego mordercę. Co z tego wyniknie? 

 Brakuje mi słów, żeby opisać Wam swoje odczucia po przeczytaniu tej książki. Absolutne mistrzostwo! Fabuła, która okazała się być niezwykłe oryginalna i wciągająca, nie jest pustą historią, która „musi się sprzedać”, ale spójną całością zawierającą niesamowity przekaz. Autor już na samym początku ostrzega czytelnika, że jeżeli nie jest w stanie wyczytać tutaj niczego więcej poza podstawową historią, może od razu wyrzucić książkę do kosza. Po przeczytaniu całości muszę przyznać autorowi rację. To nie jest zwykły thriller… To książka, która zmusza do myślenia – i nie mam tutaj na myśli gry stworzonej przez Rowana. Akcja jest poprowadzona w taki sposób, że czytelnik może wybierać czy sercem jest po stronie władz USA czy po stronie mordercy. Ale czy morderca może być odpowiednim wyborem?

W kryminałach zawsze spotykamy się z takim czy innym profilem zbrodniarza, ale to co autor stworzył w „Paraliżu” jest po prostu obłędne! Żeby do końca zrozumieć osobowość Carola Rowana trzeba chyba mieć dyplom ukończenia studiów na kierunku psychologii… Idealna kreacja bohatera i wartka akcja to tylko niektóre z wielu plusów tej książki. Na uwagę zasługują tutaj wszelkie informacje z zakresu historii, mikrobiologii i medycyny. Szczegółowe opisy i dopracowane w każdym calu metody leczenia, nazwy bakterii czy sposoby łączenia się odcinków DNA i RNA świadczą o tym, jak dużą wiedzę posiada autor i jak ciężko musiał pracować nad sklejeniem tych wszystkich informacji w jedną, kompletną całość. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie powinnam pisać tutaj o samym autorze… Ale po prostu nie mogę wyjść z podziwu, że autor „Paraliżu” jest osiemnastolatkiem. Już sam ten fakt jest zaskakujący. A jeżeli poczytacie więcej o Steve Liebichu sami przekonacie się z jaką osobą mamy tutaj do czynienia. Zostawiam to Waszej ciekawości. ;)

Sam poziom językowy zasługuje na ogromną pochwałę. W końcu trafiła mi się książka, w której nie ma nudnych opisów składających się z marnych dwóch pojedynczych, nierozwiniętych zdań. „Paraliż” pokazuje literacki kunszt autora. Czytelnik jest w stanie gołym okiem zobaczyć, jakim pięknym, wyszukanym słownictwem posługuje się autor. Dzięki takim elementom cała historia zdecydowanie zyskuje na wartości. Moim zdaniem od jakiegoś czasu autorzy strasznie zaniedbują język, jakim się posługują. I tu ich błąd… Nie znoszę czytać takich książek, w których składnia po prostu leży… Na szczęście „Paraliż” nawet pod tym względem jest świetny.

Podsumowując, szczerze polecam Wam przeczytanie tej książki. W tych czasach naprawdę rzadko trafia się coś wartego przeczytania. Jednak „Paraliż” jest nie tylko dla miłośników kryminałów, ale też dla osób szukających czegoś, co wymaga myślenia. Trzyma w napięciu, daje szerokie możliwości interpretacyjne i wzbudza podziw czytelników do autora. Koniecznie przeczytajcie i dajcie znać, jak Wam się podobało. ;)

Za książkę dziękuję wydawnictwu Novae Res.