Coś dla duszy - powieść paraboliczna

 Dzień dobry! ;)

Nadszedł czas na recenzję lektury. ;)

Metaforyczny obraz świata walczącego ze złem, którego symbolem jest tytułowa dżuma, pustosząca Oran w 194... roku. Wybuch epidemii wywołuje różne reakcje u mieszkańców, jednak stopniowo uznają słuszność postępowania doktora Rieux, który od początku aktywnie walczy z zarazą, uznając to za swój obowiązek jako człowieka i lekarza.

Krótko mówiąc, w pewnym miejscu, w pewnym czasie, wybucha epidemia dżumy…

Książka ta uchodzi za arcydzieło literatury XX wieku. Została włączona do kanonu lektur szkolnych dla szkół ponadgimnazjalnych. Sam pomysł na fabułę bardzo mi się spodobał, ale nie da się ukryć faktu, że książka najzwyczajniej w świecie okropnie męczy czytelnika. Tego nie da się przeczytać ot tak! Chociaż lektura ma zaledwie około 200 stron, trzeba przez nią przebrnąć stopniowo.

"Ja nie mam powołania ani na bohatera, ani na świętego. Chciałbym po prostu być człowiekiem."

„Dżuma” jest trudna nie tylko do czytania, ale też do zrozumienia. Sens dosłowny może bez problemu odczytać każdy, ale treść ukrywa jeszcze co najmniej pięć innych sensów tytułowej dżumy. To jest pierwsze utrudnienie. Drugim utrudnieniem jest filozofia zawarta w treści. Wszystkie przemyślenia bohaterów dotyczą egzystencjalizmu, czyli nurtu filozoficznego, który swoje początki ma właśnie w XX wieku. Albert Camus jest jednym z przedstawicieli tego sposobu myślenia – jak dla mnie jednego z tych najtrudniejszych nurtów, o których można dyskutować godzinami.

Po przeczytaniu książki czytelnik będzie mógł rozmyślać nad jednym jedynym zdaniem, które oddaje cały sens lektury:

"Bakcyl dżumy nigdy nie umiera ani nie znika[...]"

Utwór czasem może zaskoczyć, jeżeli mocno się w niego wczytamy. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani. Każdy ma swoje priorytety, przemyślenia, pragnienia, przeszłość , plany. Wszystko zostało uwzględnione. Oczywiście najwięcej informacji dowiadujemy się o doktorze Rieux, który swoją postawą udowadnia, że jest człowiekiem wypełniającym godnie swoją misję.

Najciekawszym zjawiskiem są przemiany, jakie następują w Oranie. Ludzie, którzy początkowo zachowują się dosłownie jak nakręcane roboty, nagle zaczynają żyć inaczej. Obrazy miasta przed wybuchem epidemii, w trakcie jej trwania i po zakończeniu dżumy naprawdę dają dużo do myślenia. Ale poza ogólną przemianą wszystkich mieszkańców, autor umieścił w treści postacie, które przyjechały do Oranu w konkretnym celu, a epidemia dżumy zatrzymuje ich na miejscu. Poza tym poznajemy postacie, dla których dżuma jest drogą ucieczki, dobrem, wybawieniem czy nawet szczęściem.

Uważam, że jest to naprawdę trudny tekst. Trzeba się odpowiednio przygotować: poczytać trochę o autorze i poznać istotę egzystencjalizmu. Wtedy czytelnikowi będzie łatwiej zrozumieć książkę.

Podsumowując, zachęcam do przeczytania tego utworu. Chociażby ze względu na to, że uchodzi za jedno z najważniejszych dzieł XX wieku! A sam autor został nagrodzony literacką Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury. Nie zniechęcajcie się na samym początku… Ale też nie oczekujcie rozkręcenia akcji. Ta książka jest na rozmyślanie o ludziach, a nie na poprawę humoru czy dla zabicia czasu.